Βιογραφικό Καλλιτέχνη
Η Βέργη Χρύσα γεννήθηκε στην Αθήνα.
1978-1979 και 1984-1988, σπούδασε ζωγραφική στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας.
In 1980 – 1983, she studied Interior Designing at the Fine Arts School of California State University of Long Beach, USA.
1990-1992, με υποτροφίες της Ελληνικής και Γαλλικής Κυβέρνησης, συνέχισε μεταπτυχιακές σπουδές στη ζωγραφική στην Ecole Nationale Superieure des Beaux-Arts de Paris, France, ως eleve invite, με καθηγητή τον Pierre Carron.
Έργα της βρίσκονται στη Βουλή των Ελλήνων, στην Εθνική Πινακοθήκη,
στο Μέγαρο Μαξίμου, στο Μουσείο Μπενάκη, στο Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης Φλώρινας, στο Μουσείο Φρυσίρα, στην Πινακοθήκη Κουβουτσάκη, στην Πινακοθήκη Μοσχανδρέου, στη συλλογή του Ομίλου Εταιρειών ΑΓΕΤ Ηρακλής, στη συλλογή Αγροτικής Τράπεζας, στη συλλογή Τράπεζας Πειραιώς, στη συλλογή της Interamerican και σε άλλες δημόσιες και ιδιωτικές συλλογές στην Ελλάδα και το εξωτερικό
Το έργο της επιλέχθηκε να αντιπροσωπεύσει την Ελλάδα στους Ολυμπιακούς του 2004
Τον Σεπτέμβριο του 2008, στα πλαίσια του Περιβαλλοντικού Προγράμματος του Μουσείου Γουλανδρή Φυσικής Ιστορίας , προτάθηκε έργο της με θέμα την Eλιά, το οποίο δημοπρατήθηκε και τα έσοδα προσφέρθηκαν στο Ταμείο των Δασών. Το έργο της κατακυρώθηκε στη Βουλή των Ελλήνων.
Θεματικοί κύκλοι της δουλειάς της έχουν παρουσιαστεί σε πολλές ατομικές και ομαδικές εκθέσεις στην Ελλάδα και το εξωτερικό. (Κίνα, ΗΠΑ, Αγγλία, Βέλγιο, Ιρλανδία, Γαλλία, Κύπρος, Τουρκία, Κορέα, Μπαχρέιν, Ντουμπάι και Λίβανος).
«Εμπνευσμένη από τη Φύση», χρησιμοποιώντας μια πολύ μοναδική προοπτική, η δουλειά της φλερτάρει ταυτόχρονα με αφηρημένα και αντιπροσωπευτικά στοιχεία.
Η Χρύσα Βέργη είναι ζωγράφος της φύσης. Είναι παθιασμένη με τη φύση… Δουλεύει τα έργα της καταγής και όπως θα έκανε ένας φιλόπονος γεωργός, σκύβει για να μελετήσει το θέμα της, να μυρίσει το βρεγμένο χώμα, τον βάλτο, τα βρύα, να αφουγκραστεί τους υπόκωφους κρότους της ζωής που φρικιά κάτω από την επιφάνεια. Για να μεταδώσει την αίσθηση που την πλημμυρίζει, επινοεί τρόπους και τεχνικές που θα τη βοηθήσουν να συλλάβει και να μεταδώσει αργότερα στο θεατή του έργου της αυτή τη μυστική αίσθηση, τη μυστική ζωή. Στη μάχη που δίνει με το άδειο τελάρο συγκαλεί και συναγείρει όλες της τις αισθήσεις σε μια πλατωνική συγγυμνασία, που της είναι απαραίτητη για να δημιουργήσει μια εικαστική συστοιχία, με το ζωντανό κομμάτι της φύσης που θέλει να αιχμαλωτίσει….» (Μαρίνα Λαμπράκη-Πλάκα , Καθηγήτρια της Ιστορίας της Τέχνης, Διευθύντρια της Εθνικής Πινακοθήκης)
